[Special Fic] INSIDE ME backstage #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง Part 11

[Special Fic] INSIDE ME backstage #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง

Part 11

การกลับมาอีกครั้งของ #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ ครั้งที่ 4

พบกันอีกครั้งกับฟิค #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง

ซึ่งคราวนี้มาในธีมคอนเสิร์ต INSIDE ME ของเฮียถิงค่ะ

โดยเราจะเขียนต่อกัน 6 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ :D

ตอนที่แล้วค่ะ

part 1  By @ConiCat

part 2 By @camrt138

part 3 By @kakujo59

part 4 By @Essorhino

part 5 By @en_gen95

part 6 By @zpctxv

part 7 By @ConiCat

part 8 By @camrt138

part 9 By @kakujo59

part 10 By @Essorhino

Part 11

.

.

.

…ประตูฮอลล์ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง…

                เมื่อผู้มาเยือนคนใหม่ปรากฏตัวขึ้น เสียงโหวงเหวงโวยวายก็เงียบลงทันที ร่างโปร่งที่กำลังเดินผ่านประตูเข้ามาสร้างความตกตะลึงให้แก่ทุกคนภายในฮอลล์เป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะจิ่งป๋อหรัน…

                ‘อู๋เสียของเขาเพิ่งกลับไป อู๋เสียอีกคนก็โผล่มาเลยเว่ย เจ๊ถิง…โชคดีนะ’  ป๋อหรันได้แต่ยืนไว้อาลัยให้พี่ชายสุดที่รักในใจ

                ในที่สุดร่างโปร่งก็หยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของนิยายชื่อดัง ทั้งสองฝ่ายยืนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทำให้บรรยากาศในฮอลล์อึดอัดขึ้นไปอีก จนกระทั่งผู้รับบทอู๋เสียในซีรี่ส์เริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน

                ”สวัสดีครับ คุณหนานไพ่ซานซู ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

                “อืม ได้มาเจอกันที่นี่ บังเอิญจังเนอะ…อี้เฟิง”

.

.

.

ถึงแม้เฉินเหว่ยถิงจะกำลังนั่งให้คริสและอี้ชิงปฐมพยาบาลอยู่หลังเวที แต่เขาก็รับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้านนอก เพราะตั้งแต่เสียงเปิดประตูดังขึ้นทั้งฮอลล์ก็ตกอยู่ในความเงียบ เขาจึงได้ยินเสียงคนคุยกันชัดเจน และนั้นก็ทำให้เขารู้ว่าผู้มาเยือนคนล่าสุดไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหลี่อี้เฟิง …

ใช่..อี้เฟิงคนที่เพิ่งชิ่งหนีเขาไปเมื่อเช้านี้นั่นแหล่ะ

                เอ๊ะ เดี๋ยวนะ…รู้สึกแปลกๆแฮะ

            อย่างแรก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้บรรยากาศภายในฮอลล์ดูเหมือนจะคึกคักเป็นพิเศษ เพราะจู่ๆเจ้าพวกแถวหน้าของวงการก็มารวมตัวกันอยู่ในการซ้อมคอนเสิร์ตของเขา อย่างพร้อมเพรียง ราวกับกับเป็นการชุมนุมขนาดย่อม ยิ่งมีหัวหน้าทีมอย่างอี้เฟิงมาเสริมทัพทีหลังด้วยแล้ว ยิ่งต้องครึกครื้นกว่าเดิม

แต่การพบกันของร่างโปร่งกับหนานไพ่ซานซูในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งอื่นๆที่พวกเขาเคยพบกัน ทั้งสองคนทำให้บรรยากาศภายในฮอลล์อึดอัด อึมครึม ราวกับว่าเมษฝนขนาดใหญ่กำลังก่อตัวขึ้น เพื่อที่จะกลายเป็นพายุลูกใหญ่ในไม่ช้า

.

.

อย่างที่สอง ไอ้พวกที่มาก็เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจการซ้อมของเขาเลยสักนิด เว้นก็แต่หวังหยวนที่แสดงออกชัดเจนว่ามาดูเขาซ้อมจริงๆ ถ้าเป็นอย่างที่คริสบอกว่าเจ้าพวกนี้กำลังอยู่ในช่วงติดเกม แล้วทำไมไม่ไปหาที่เล่นเกมดีๆ จะมารวมตัวกันที่ฮอลล์จัดคอนเสิร์ตของเขาทำไม

            เฉินเหว่ยถิงเค้นสมองหนักขึ้นเพื่อเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆ

                นับตั้งแต่วันที่เขาแสร้งทำเป็นเจเจ้เพื่อหลีกหนีการตามตื้อของหนานไพ่ซานซู ชีวิตเขาก็เจอกับเหตุการณ์แปลกๆตลอดช่วงซ้อมคอนเสิร์ต อย่างเช่นเมื่อคืนที่เขาโดนบรรดาเด็กๆ(?)บุกคอนโด เพื่อใช้ห้องนั่งเล่นของเขาตั้งฐานทัพเกม และการที่วันนี้เจ้าพวกนั้นมารวมตัวกันอีกครั้งก็เป็นเพราะเรื่องเกมอีกงั้นหรอ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ

                แล้วหนานไพ่ซานซูเกี่ยวอะไร

หรือแค่บังเอิญผ่านมาเฉยๆ

อีกสิ่งหนึ่งที่ร่างสูงอดนึกถึงไม่ได้ก็คือเรื่องที่เขาฝันเมื่อคืน ฝันที่เหมือนจริงจนน่าตกใจ

                ในฝันประหลาดนั้น อี้เฟิงของเขากำลังวางแผนทำอะไรบางอย่าง

                ร่างสูงอยากจะเชื่อว่ามันเป็นแค่ความฝัน แต่เขาจำรายละเอียดทุกอย่างได้ ทั้งสิ่งที่ได้ยินและความรู้สึกที่เกิดขึ้น ราวกับว่าตัวของเขาผ่านเหตุการณ์ตรงนั้นมาจริงๆ  

                หรือว่า…เขาไม่ได้ฝันไป

“อะไร นี่ใคร นี่ป๋าหลี่อี้เฟิง ไม่รู้จักเหรอ เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยน่า”

“…”

“พรุ่งนี้นัดสำคัญ อย่าให้เสียเที่ยวล่ะ…”

นัดสำคัญ…

 “เฮ้ย เจ๊จะไปไหน?!”         

           

Tbc.

#เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง

ติดตามบทสรุปได้ที่ @zpctxv

[Special Fic] INSIDE ME backstage #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง Part 5

[Special Fic] INSIDE ME backstage #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง

Part 5

การกลับมาอีกครั้งของ #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ ครั้งที่ 4

             พบกันอีกครั้งกับฟิค #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง

ซึ่งคราวนี้มาในธีมคอนเสิร์ต INSIDE ME ของเฮียถิงค่ะ

   โดยเราจะเขียนต่อกัน 6 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

             อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ :D

ตอนที่แล้วค่ะ

Part 1 by @ConiCat

Part 2 by @cmart138

Part 3 by @kakujo59

Part 4 @Essorhino

.

.

 “เฮ้ย! เอ้ย มาได้ยังไงเนี่ย”

“…”

…ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก…

เฉินเหว่ยถิงรู้สึกได้ถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากคนตรงหน้า นอกจากไม่ยอมตอบคำถามของเขาแล้ว ยังเอาแต่จ้องเขาตาไม่กระพริบ

 เอาไงดีวะ…ลากเข้าห้องก่อนแล้วกัน

ร่างสูงรีบตั้งสติ ชะโงกหน้าออกไปนอกประตูแล้วหันมองซ้ายขวา …โอเค ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสัยแถวนี้ เยี่ยม!

เพราะถ้ามีใครมาเห็นคนตรงหน้าโดนเขาลากเข้าห้อง คงไม่ดีกับอีกฝ่ายแน่!

เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร มือหนาจึงรีบคว้าอีกคนหนึ่งเข้ามาในห้องทันที

“เห้ออออ ” เฉินเหว่ยถิงถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนหันไปมองคนที่เดินตรงดิ่งไปนั่งบนโซฟา

“นายยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ มาหาพี่ถึงที่นี่ได้ยังไง …อี้หยางเชียนซี”

“สะ...เสื้อคลุมจะหลุดแล้วครับ”

ร่างสูงก้มลงมองสภาพตัวเอง จากตอนแรกที่เขาสวมเสื้อคลุมไว้หลวมๆ ตอนนี้มันเกินคำว่าหลวมไปแล้ว เพราะปมที่ผูกเอาไว้คลายตัวไปกว่า 90% เผยให้เห็นร่างกายของเขาเกือบทุกสัดส่วน กล้ามหน้าท้องและกล้ามอกที่ยังมีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมด และ…

“เห้ยยยยยยยยย!!”

เฉินเหว่ยถิงรีบวิ่งเข้าห้องไปแต่งตัวด้วยความไวแสง ไอ้เสื้อคลุมไม่รักดี! อีกนิดเดียวก็จะหลุดอยู่แล้ว ถ้าเชียนซีไม่ทักขึ้นมาก่อน มีหวังลูกชายสุดที่รักได้ออกมาท่องโลกกว้างแน่

ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกๆเรียกสติและความมั่นใจคืนให้ตัวเอง ก่อนเดินออกไปหาเด็กน้อยที่นั่งจิ้มโทรศัพท์รอเขาอยู่

คนอายุมากกว่าทิ้งตัวลงบนโซฟาช้าๆ แอบสังเกตท่าทีของอีกฝ่ายเล็กน้อย เชียนซียังคงเอาแต่สนใจโทรศัพท์ในมือ ร่างสูงจึงเริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน

“เอ่อ..”

“นี่พี่กำลังเล่นอะไรอยู่!?” ยังไม่ทันได้ขึ้นต้นประโยค คนข้างๆก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา และชิงพูดแทรกขึ้นมาก่อน

เล่นอะไรวะ… ร่างสูงทำหน้างง

“ เจ่เจ้อะไรของพี่”

อื้อหือ ชัดเลยครับ

“คือยังงี้นะเชียนซี มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือ...”

“หวังหยวนเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว อีกอย่างผมก็โทรไปคุยกับหยางเกอมาแล้วด้วย”

เอาแล้วไง ไปกันใหญ่แล้วครับท่านผู้ช้มมมม  

สงสัยวันก่อนที่หวังหยวนมาหาเขาแล้วได้ยินป๋อหรันพูดอะไรแปลกๆ ก็คงกลับไปเล่าให้เชียนซีฟัง แถมเชียนซียังโทรไปหาหยางหยางอีก คนแรกไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้คนหลังเนี่ยน่ากลัวกว่า ไม่รู้ใส่สีตีไข่อะไรลงไปบ้าง น้องมันถึงได้บุกมาถึงห้องแบบนี้

เพราะไอ้น้องรักทั้งสองคนแท้ๆ สร้างเรื่องให้เขาจนได้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือเขาควรทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดี โดนเด็กหน้านิ่งจ้องด้วยสายตาคาดคั้นขนาดนี้ ถ้าวันนี้หาคำอธิบายที่เข้าท่าไม่ได้ อย่าหวังว่าเชียนซีจะยอมกลับไปง่ายๆ!

              โอ้ยยยยยยยย เฉินเหว่ยถิงอยากจะบ้าตาย

------------------------------------------------------------------------

ทวงต่อได้ที่  @zpctxv เล้ยยยยยยย

[OS] จ ริ ง ๆ น ะ #KaiQian

เชียนซีนั่งจ้องมือถือทั้งวัน…

             .

                .

                .

                เจ้าของใบหน้าขรึมเอาแต่นั่งเหม่อ เนื้อหาวิชาคณิตศาสตร์ไม่ได้เข้ามาในหัวของเขาเลยซักนิด ยิ่งเป็นคาบก่อนพักเที่ยง เขายิ่งไม่มีกะจิตกะใจจะเรียน ร่างโปร่งนั่งถอนหายใจสลับกับมองนาฬิกา แต่ละนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า  ในที่สุดเชียนซีก็ทนไม่ไหว แอบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเข้าแอพพลิเคชั่นแชทชื่อดัง นิ้วเรียวไล่จนไปถึงชื่อของคนที่ทำให้เขากังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร           

Qianxi ::

                นายอยู่ที่ไหน

                ทำอะไรอยู่

                ทำไมถึงไม่มาโรงเรียน

                นี่! เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?!

                หวังจุนไค…อย่าเงียบแบบนี้สิ

.

.

.

                พักกลางวันแล้ว…จุนไคก็ยังไม่ตอบ

            เชียนซีถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ กดล็อคและปลดล็อคโทรศัพท์วนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนหวังหยวนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างๆชักทนไม่ไหว

                “กินข้าวเถอะเชียนซี ในมือถือมันมีอะไรนักหนา นั่งจ้องอยู่ได้”

                “วันนี้จุนไคไม่มาโรงเรียน”

                ”อืม..แล้วไง”

                “ทักแชทไปก็ไม่ยอมตอบ”

                “ทีตอนฉันไม่มาโรงเรียนไม่เห็นนายกระวนกระวายอย่างนี้เลย” ว่าพลางลอบมองปฏิกิริยาของคนข้างๆ

                “กะ…ก็”   

             

เป็นไปตามที่หวังหยวนคาดไว้ไม่มีผิด เชียนซีก้มหน้างุดจนหัวแทบจะชิดกับจานข้าวอยู่แล้ว สาบานได้ว่าเขาแอบเห็นคนขรึมหน้าแดงด้วย ไม่บ่อยนะครับที่จะเห็นเชียนซีเป็นแบบนี้ มันน่าถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ

                “เออๆ ช่างมัน รีบกินข้าวเถอะ จะได้ไปเรียน”

                เชียนซีพยักหน้ารับ แต่ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าเขาตัดสินใจเข้าไปดูในแชทอีกครั้ง

                            Read.

                               

                แต่…ไม่มีข้อความตอบกลับ

                นี่มันหมายความว่ายังไงห๊ะ หวังจุนไค!!

            กว่าหวังหยวนจะบังคับให้เชียนซีกินข้าวได้ก็เกือบถึงเวลาเข้าเรียนยามบ่าย เพราะเพื่อนตัวดีของเขาดันทำท่าเหมือนจะกินมือถือเข้าไปแทนข้าวซะงั้น คาบบ่ายนี้พวกเขามีเรียนพละ ขืนไม่กินอะไรไปมีหวังได้เป็นลมคาโรงยิมแน่

                ในขณะที่กลุ่มนักเรียนชายกำลังเล่นบาสเกตบอลอย่างดุเดือด เชียนซีกลับเอาแต่นั่งซึมอยู่ข้างสนาม ทั้งที่ตัวเองชอบเล่นบาสเกตบอลมากแท้ๆ แต่วันนี้เขากลับไม่มีอารมณ์อยากลงสนามเลยซักนิด

จะให้มีอารมณ์ทำอะไรได้ไง! เขาอุตส่าห์ส่งข้อความไปตั้งเยอะ แต่นี่อะไร..เห็นแล้วยังไม่ยอมตอบกลับมาอีก ความรู้สึกต่างๆผสมปนเปกันไปหมด ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง นี่หวังจุนไคตั้งใจจะกวนประสาทเขาใช่ไหม?! หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับหมอนั่นกันนะ  

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

                “ เฮ้ย!!! เชียนซีระวัง!!”

                ตุบ!!

                ไม่รู้ว่าส่งบอลกันอีท่าไหนถึงทำให้เชียนซีโดนลูกบาสกระแทกหัวเข้าอย่างจัง สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือหวังหยวนและคนอื่นๆกำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเขา ก่อนที่ภาพทุกอย่างค่อยๆดับไป...

                .

                .

                .

                ร่างโปร่งลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องสีขาวๆซึ่งน่าจะเป็นห้องพยาบาล

นี่เราตายหรือยัง…

“ถ้านายกำลังคิดว่าตัวเองตายหรือยัง ฉันบอกเลยว่า...ยัง” จู่ๆหวังหยวนที่กำลังนั่งจ้องหน้าเชียนซีอยู่ข้างเตียงก็พูดขึ้นมาราวกับอ่านความคิดของเขาออก

 “แต่นายก็สลบไปนานมากกกกกก ตั้งแต่คาบพละ จน…เอ่อ…ตอนนี้โรงเรียนเลิกแล้ว”

เขาหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย เชียนซียกมือขึ้นแตะศีรษะเบาๆ ยังรู้สึกเจ็บนิดหน่อยแต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง

เดี๋ยวนะ…หลังเลิกเรียนแล้ว…

“หวังหยวน ขอโทรศัพท์หน่อย!”

เมื่อได้สมาร์ทโฟนคืน เชียนซีก็รีบกดเข้าไปในแอพแชททันที เขารัวข้อความไปตั้งแต่เช้า ตอนนี้จุนไคก็น่าจะตอบกลับมาแล้ว แต่…

จนตอนนี้…จุนไคก็ยังไม่ตอบ

               

                เชียนซีถอนหายใจยาว มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ตกลงข้างลำตัว มืออีกข้างก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าตัวเอง ความรู้สึกผิดหวังตีขึ้นมาจนรู้สึกอึดอัดไปหมด เขาอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ

                หวังหยวนเห็นท่าทางของเพื่อนสนิทก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น สองมือขยับเก้าอี้ให้เข้าไปใกล้กับเตียงมากขึ้น มือเล็กกระชากผ้าที่คลุมหน้าของคนบนเตียงออก

โถ…อี้หยางเชียนซี อีกนิดนึงน้ำตาจะไหลแล้วเพื่อน

                “เชียนซี ฟังฉันนะ”

                “…”

                “ถ้านายเป็นห่วงหวังจุนไคขนาดนั้น แทนที่นายจะมัวแต่รอหมอนั่นตอบแชท ทำไมนายไม่โทรไปหาเลยหล่ะ”

                เออหว่ะ…

                คำพูดของหวังหยวนเป็นเหมือนเครื่องเรียกสติ นั่นสิ ทำไมเขาไม่โทรหาตั้งแต่แรก

เชียนซี นายมันบ้องตื้นที่สุด!

“คิดได้แล้วก็รีบจัดการซะ เอ้อ...วันนี้กลับคนเดียวนะ ฉันมีนัดกับที่บ้าน ไปละ” โบกมือลาเพื่อนเสร็จสรรพ หวังหยวนก็คว้ากระเป๋านักเรียนออกจากห้องพยาบาลไปทันที

ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงกล้าปล่อยให้เชียนซีกลับบ้านคนเดียว  เดี๋ยวก็รู้…J

.

.

.

เชียนซียังคงอยู่ในห้องพยาบาล แต่ตอนนี้เปลี่ยนจากนอนเป็นนั่งห้อยขาแทน หวังหยวนออกไปได้สักพักแล้ว พอมานั่งนึกดูดีๆก็อดขำตัวเองไม่ได้ เขากระวนกระวายเพราะจุนไคไม่ตอบข้อความทั้งวัน โทรไปหาแต่แรกซะก็สิ้นเรื่อง

เมื่อคิดได้เชียนซีก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเบอร์โทรหาคนๆนั้นทันที รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยแฮะ

ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด

( ฮัลโหล )

“…”

( ฮัลโหล…เชียนซี )

“ทำไมวันนี้ไม่มาโรงเรียน”

( ฉันไข้ขึ้นหน่ะ )

“เป็นยังไงบ้าง ไข้ลงหรือยัง กินยาแล้วใช่ไหม?”

( ตอนนี้ฉันโอเคแล้ว )

“อืม ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว แค่นี้นะ”

( เชียนซี เดี๋ยว… )

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

เชียนซีตัดสายอย่างรวดเร็ว เฮ้ออ โล่งอกไปที ที่แท้ก็เป็นไข้นี่เอง ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็โอเค อาจจะแหบบ้างแต่ไม่น่ามีอะไรให้เป็นห่วง ส่วนเรื่องที่อ่านแชทแล้วไม่ตอบ เขาไม่ได้ติดใจอะไร ไม่ได้คิดถึงเลยด้วยซ้ำ

เพราะสำหรับเชียนซีแล้ว…แค่ได้รู้ว่าจุนไคไม่ได้เป็นอะไรก็พอ

หลังจากจัดการเรื่องที่ค้างคาใจเสร็จเรียบร้อย ในที่สุดก็ได้เวลากลับบ้านซะที เชียนซีออกมาจากห้องพยาบาล เดินผ่านอาคารต่างๆและตรงไปยังบริเวณหน้าโรงเรียน

ร่างโปร่งเดินผ่านประตูรั้วไปได้ไม่กี่ก้าว หางตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนพิงกำแพงโรงเรียนอยู่ คนที่แสนจะคุ้นเคย คนที่ทำให้เขาอยู่ไม่เป็นสุขทั้งวัน ถึงแม้ว่าร่างสูงจะอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาๆและมีแมสปิดปากบดบังเกือบครึ่งหน้า แต่เขาก็จำสายตาที่กำลังมองมาที่เขาได้แม่น คนๆนี้ไม่ผิดแน่!

เชียนซีชี้หน้าคนที่มายืนรอเขาด้วยความตกใจ

 “นะ…นาย จุนไค มาที่นี่ได้ยังไง?!”

ไหนว่าเป็นไข้ไม่ใช่หรอ?!

“ฉันมาตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ...” ตอบพร้อมยักคิ้วให้คนตรงหน้าหนึ่งที

“…”

นิ่ง เชียนซีนิ่งมาก…  โอเค หวังจุนไคควรตอบคำถามดีๆ

“พอดีวันนี้มีคนโทรไปบอกว่าอี้หยางเชียนซีต้องกลับบ้านคนเดียว ฉันเลยอาสาเดินไปส่ง”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือหวังหยวนแน่นอน

 “ไม่ต้องเป็นห่วงน่า ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว” จุนไคเอ่ยพร้อมยกมือขึ้นขยี้ผมของคนตัวเล็กกว่าเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“จริงๆนะ…” เชียนซีถามเสียงเบา

“จริงสิ ป่ะ..กลับบ้านกัน”

“อื้ม…”

.

                .

                .

                ย้อนกลับไปช่วงก่อนหน้านี้

            เมื่อหวังหยวนบอกลาเชียนซีเสร็จ เขาก็รีบวิ่งลงจากอาคารและหาที่เหมาะๆ ต่อสายหาจุนไคทันทีหลังจากคิดแผนการบางอย่างออก รอไม่นานจุนไคก็รับโทรศัพท์

            ( ฮัลหละ… )

            “ไอ้บ้าจุนไค! ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน” สายปลายทางพูดยังไม่ทันจบ หวังหยวนก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมา

            ( อยู่บ้าน มีอะไร? ) เสียงอีกฝ่ายงัวเงียเล็กน้อย เหมือนคนที่เพิ่งตื่นนอน

            “วันนี้นายหายไปไหนมา เห็นข้อความที่เชียนซีส่งไปใช่ไหม? แล้วทำไมไม่ตอบ ห๊ะ! เชียนซีเป็นห่วงนายมากเลยนะรู้หม้ายยยยยยย!”

แต่พอโดนหวังหยวนตะโกนใส่หู ตอนนี้หวังจุนไคตื่นเต็มตาเลยครับ

            ( เดี๋ยว ใจเย็นๆนะ เมื่อเช้าฉันไข้ขึ้นเลยไม่ได้ไปเรียน ส่วนเรื่องแชท ฉันกำลังจะตอบแล้ว แต่ฉันเพลียมาก ฝืนพิมพ์ไม่ไหวจริงๆ )

            “เออๆ เอาเถอะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว วันนี้มารับเชียนซีกลับบ้านด้วย ฉันมีนัด บาย!”

                ร่างสูงยังคงถือโทรศัพท์แนบหูแบบงงๆ อะไรวะ เหมือนโดนโทรมาบ่นแล้วก็จากไป แต่ช่างเถอะ ประเด็นคือ ต้องไปรับเชียนซี ไปครับพี่จุนไค!

                นั่นแหละครับ เหตุผลที่ว่าทำไมคุณถึงเห็นหวังจุนไคมายืนเท่ๆ(?)อยู่หน้าโรงเรียน

                .

                .

                .

                ระหว่างเดินกลับบ้าน มีบางอย่างที่เชียนซีสังเกตเห็นอยู่ตลอดเวลา หลังจากเงียบมานานสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเอ่ยถามออกไป

                “จุนไค หน้านายไปโดนอะไรมา”

                “หมายถึงไอ้รอยแดงๆนี่ใช่มั๊ย” ร่างสูงชี้ไปที่รอยแดงตรงกลางหน้าผาก

                เชียนซีพยักหน้า

                “อ๋อ…โทรศัพท์ตกใส่หน่ะ”

                “โทรศัพท์?”

เชียนซีมองหน้าคนข้างกายด้วยความไม่เข้าใจ แล้วที่จุนไคไม่ตอบข้อความของเขามันหมายความว่ายังไง?!

ร่างสูงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบอธิบายต่อ

                “ก็…ตอนนั้นกำลังจะตอบข้อความคนบางคน แต่ฉันเพลียมาก มือไม้ก็อ่อนแรงมือถือมันเลยตกใส่หน้าฉันเต็มๆ และฉันก็ผล็อยหลับไป เลยไม่ได้ส่งข้อความกลับหานาย…ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ” ร่างสูงก้มหน้าสำนึกผิด

                คำตอบของจุนไคทำเชียนซีหลุดขำออกมาเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นแต่ก็พยักหน้ารับเบาๆ ความเงียบเข้ามาปกคลุม จนจุนไคเปิดบทสนทนาใหม่ขึ้นอีกครั้ง

                “นี่ เชียนซี…เอาแต่เป็นห่วงฉันอยู่นั่นแหล่ะ”

                “…”

                “ไม่อยากเป็นแฟนบ้างหรอ”

                “…ไอ้บ้า”



                end.


--------------------------------------------------------------

ขอขอบคุณมุกตอนจบจาก @cmart138
ฝากติชมด้วยนะคะ
#จริงๆนะKQ