[Special
Fic] William Chan’s Valentine Day
Part 2
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ
เหว่ยถิงกับหวังหยวนก็ช่วยกันเก็บกวาดและทำความสะอาด
ร่างสูงเป็นคนเก็บบรรดาเศษขยะใส่ในถุง ส่วนหวังหยวนเป็นคนหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดโต๊ะ
ในที่สุดบริเวณห้องครัวก็สะอาดหมดจด เหลือก็แต่กล่องพิซซ่าขนาดกลางที่ถูกวางไว้บนซิงค์ล้างจาน
“หวังหยวน
เอาถุงนี่กับกล่องพิซซ่าไปทิ้งถังขยะแถวลิฟท์ให้เฮียหน่อยสิ” ถุงขยะที่โดนมัดปากถุงแล้วถูกยื่นไปตรงหน้าร่างเล็ก
หวังหยวนมองหน้าพี่ชายก่อนจะส่ายหัวไปมา
“ทำไม?” การที่น้องชายดื้อกับเขาอย่างนี้ ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ
.
“เฮียยอมไปเดตกับผมก่อนสิ”
…ตูว่าแล้วไง
เป๊าะ !!
เหว่ยถิงดีดหน้าผากน้องชายตัวดีไปหนึ่งที
ร่างเล็กลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ สงสัยคงจะเจ็บน่าดู สังเกตได้จากหยดน้ำที่กำลังปริ่มๆอยู่ตรงหางตา
เอ่อ เฮียขอโทษนะเสี่ยวหยวน
“เลิกคิดเรื่องไร้สาระแล้วก็ทำตามที่เฮียสั่งซะ
เฮียจะเข้าห้องไปเคลียร์งานแล้ว” คราวนี้หวังหยวนพยักหน้ารับ
มือเรียวคว้าถุงขยะกับกล่องพิซซ่าก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมส่งสายตาคาดโทษมาให้พี่ชาย
เหว่ยถิงส่ายหัวและยิ้มออกมาเบาๆ
…ก็เสี่ยวหยวนของเฮียน่ารักขนาดนี้
เฮียจะไปอยากมีใครได้ยังไง …
ระยะทางระหว่างห้องพักกับถังขยะบริเวณลิฟท์จัดว่าอยู่ไกลกันพอสมควร
เพราะห้องของเขาอยู่เกือบสุดทางเดิน เฮียบอกว่ามันเงียบสงบดี แต่เฮียครับ…หวังหยวนอยากจะบอกว่า มันลำบากเวลาออกมาทิ้งขยะคร้าบบบบ!!! เนื่องจากการเดินทางไกล(?)ครั้งนี้ทำให้หวังหยวนรู้สึกว่าน้ำตาลในเลือดต่ำลง
ร่างบางจึงตัดสินใจลงไปหาอะไรกินจากมินิมาร์ทเล็กๆด้านล่างคอนโด
“สวัสดีค่ะ
สินค้าทั้งหมดหนึ่งรายการนะคะ” พนักงานร้านมินิมาร์ทกล่าวทักทายเขาอย่างสดใส
หวังหยวนหยิบเงินจากกางเกงนักเรียนจ่ายให้พนักงานสาว ก่อนจะคว้าไอศครีมสตรอเบอร์รี่แท่งเล็กและเดินออกจากร้านไป
ร่างบางเลือกที่จะนั่งกินไอศครีมบริเวณที่นั่งของทางร้านมินิมาร์ทแทนการขึ้นไปกินบนห้อง
เขาอยากนั่งชิวไปกับบรรยากาศด้านล่างมากกว่า
สายลมอ่อนๆที่เข้ามาปะทะกับใบหน้าเล็กทำให้หวังหยวนรู้สึกดีไม่น้อย ขออยู่อย่างนี้อีกซักพักเถอะ
ขี้เกียจขึ้นไปทำการบ้าน ;P
หวังหยวนนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาเรื่อยๆ
จนตากลมเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินมาจากทางย่านแหล่งโรงเรียนกวดวิชา
“ทำไมรู้สึกคุ้นๆจังแฮะ”
เนื่องจากระยะที่ค่อนข้างไกล ทำให้หวังหยวนเห็นหน้าของชายคนนั้นไม่ชัด
แถมอีกฝ่ายยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมืออยู่ตลอดเวลายิ่งทำให้เห็นหน้าไม่ชัดเข้าไปใหญ่
ระยะของหวังหยวนกับชายคนนั้นหดสั้นลงเรื่อยๆ
ร่างบางเพ่งสายตามองบวกกับสมองที่กำลังทำงานอย่างหนัก ใครวะ ใครวะ … อ๋อ นึกออกแล้ว …
“เชียนซี!!!”
หวังหยวนตะโกนเรียกชื่อเพื่อนร่วมชั้นพ่วงตำแน่งเพื่อนสนิทพร้อมโบกมือไปมา
เชียนซีเงยหน้าขึ้นจากหนังสือจึงเห็นว่าเป็นหวังหยวนที่ตะโกนเรียกเขา
เชียนซีระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่ยังโบกมือไม่หยุด
“เชียนซี
นายเพิ่งกลับจากเรียนพิเศษหรอ..แล้วกำลังจะไปไหนอ่า
ทำไมได้เดินมาคนเดียว ต้าเกอนายหายไปไหน..เอ้อ
แล้วนี่กินอะไรมารึยัง?” หวังหยวนรัวคำถามใส่คนตรงหน้าราวกับปืนกล
“อ่า…” ยังไม่ทันได้ตอบคำถามร่างเล็กก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
“เชียนซีมาทำการบ้านที่ห้องเราไหม?”
.
หวังหยวนเดินนำเชียนซีจนมาถึงห้องพัก
เมื่อร่างบางเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นเหว่ยถิงกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา
ปลายเท้ากระดิกไปตามจังหวะของเสียงจากทีวี
ที่ตอนนี้กำลังฉายรายการแข่งขันร้องเพลงชื่อดัง
“ไปทิ้งกล่องขยะอยู่ดวงจันทร์รึไง..ทำไมเพิ่งกลับมา” ร่างสูงเอ่ยถามทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ทีวีจอยักษ์
“ไม่ต้องมากวนเลยเฮีย
ไหนว่าจะขึ้นไปทำงานด้านบน” หวังหยวนลากเชียนซีเข้ามาในห้องจนไปหยุดอยู่ข้างๆโซฟา
เชียนซีรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพี่ชายของเพื่อนสนิท
จนมือเรียวชื้นเหงื่อไปหมด
“อารมณ์ทำงานมันยังไม่มา
เฮียเลยลงมาหาอะไรดู แล้วนั่นพาใครมาด้วย..ห ล่ะ” เสียงของร่างสูงแผ่วลงเมื่อหันมาเห็นใบหน้าของคนที่กลับห้องมาพร้อมกับน้องชายของเขา…นี่มัน…
“อี้หยางเชียนซี
เพื่อนร่วมชั้นแล้วก็เป็นเพื่อนสนิทของผมฮะ …เชียนซี
นี่พี่เหว่ยถิง พี่ชายของฉันเอง เอ้อ..เฮีย
ผมกับเชียนซีขึ้นไปทำการบ้านก่อนนะ” หลังจากแนะนำตัวแต่ละฝ่ายเสร็จสรรพ
หวังหยวนก็หันหลังคว้ามือเชียนซีเดินห้องนอนไป โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นบรรยากาศที่ผิดปกติระหว่างเพื่อนสนิทกับพี่ชายของตน
บรรยากาศที่แลดูอึดอัดเกินกว่าจะเป็นแค่การพบกันครั้งแรก เชียนซีหันกลับไปมองเหว่ยถิงอีกครั้งก็พบว่าร่างสูงเองก็กำลังมองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกอยู่เช่นกัน
…
Tbc
…
-----------------------------------------------------------------
สวัสดีค่าาา ไม้สองมาแล้ว ภาษาอาจจะแปลกๆหน่อย ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ
#วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น